ناسا برای ساخت فرودگر (فضاپیمای سطح‌نشین) که انسان را برای نخستین بار پس از دهه‌ها به ماه می‌برد، اسپیس‌اکس را انتخاب کرده است. شرکت ساخت راکت‌های فضایی ایلان ماسک، برای ساخت فضاپیمای فرودگری انتخاب شده که گروهی از فضانوردان را روی سطح ماه فرود خواهد آورد. این ماموریت، بخشی از برنامه آرتمیس خواهد بود که نه‌تنها نخستین زن و نخستین انسان رنگین‌پوست را به ماه خواهد برد، بلکه اینک می‌توان گفت که این ماموریت نخستین فرود و ماموریت تجاری نیز خواهد بود. 

مبلغ این قرار داد ۲.۸۹ میلیارد دلار است و ناسا تاکید کرده که این مبلغ ثابت است و به دستیابی به اهداف تعیین شده مشخصی بستگی دارد. اما در واقع هزینه‌های مربوط به فرودگر تنها آغاز کار است - یا شاید پایان - یک برنامه که به مراتب بیش از اینها هزینه در بر خواهد داشت و پیچیدگی‌ها و دشواری‌های به مراتب بیشتری نیز در پی دارد. 

قرارداد اخیر به سامانه‌ای مربوط می‌شود که ناسا و اسپیس‌اکس آن را «سامانه فرود انسان» یا در اصطلاح (HLS) می‌نامند. سامانه‌ای که دقیقا همان کاری را انجام می‌دهد که از نام آن بر می‌آید. این فرودگر، ساختاری شبیه به استارشیپ اسپیس‌اکس خواهد داشت ـ که در حال حاضر در حال آزمایش است ولی در دو تلاش اخیر خود منفجر شده است - و اختصاصا برای فرود روی ماه طراحی شده است. این فرودگر از موتورهای شناخته شده رپتور اسپیس‌اکس استفاده خواهد کرد و از فناوری‌هایی بهره خواهد برد که اینک در فضاپیماهای فالکون و دراگون استفاده می‌شود. 

ناسا در بیانیه خود می‌گوید: «استارشیپ شامل یک کابین مخصوص است و دو هوابند (قفل هوا) برای راهپیمایی فضانوردان بر سطح ماه. [توضیح: هوابند یک محفظه و دستگاه تنظیم فشار هوا است تا فضانوردان بتوانند بین دو محیط که با یکدیگر اختلاف فشار دارند رفت و آمد کنند.] «طراحی استارشیپ با هدف سفر به ماه، مریخ و سایر مقاصد فضایی صورت گرفته است و از سامانه پرتاب و فرود با قابلیت استفاده مجدد بهره می‌گیرد.»

اما برای نزدیک شدن کافی به ماه، فضانوردان در ابتدا باید از مدار زمین فرار کنند. آنها این کار را با استفاده از سامانه موشکی فضایی ناسا انجام خواهند داد. یک فضاپیمای عظیم با قدرتی که فضانوردان را از زمین به سوی ماه ببرد. فضاپیمایی که در حال حاضر در حدود ۱۹ میلیارد دلار قیمت دارد و هر پرتاب آن میلیاردها دلار هزینه می‌برد. 

خود سفر به ماه و از ماه در قالب یک همکاری دیگر با شرکت خصوصی صورت خواهد پذیرفت. با فضاپیمای اریون که لاکهید مارتین و ایرباس آن را ساخته‌اند. درست مانند ماموریت آپولو، این کاوشگر نیز در مدار ماه خواهد چرخید و فرودگر نیز فضانوردان را به سطح ماه فرود خواهد آورد. پس از آن فضانوردان دوباره به کاوشگر بازمی‌گردند و سفر بازگشت به زمین را آغاز می‌کنند. همه اینها هم‌زمان با برنامه دروازه ماه (Lunar Gateway) انجام می‌شود. طرح ناسا برای ایجاد یک پایگاه فضایی در مدار ماه که برای انجام ماموریت‌های ماه در نظر گرفته شده است و ارتباطات، ذخایر و هرآنچه را که برای سفر به ماه لازم است فراهم می‌کند.

همه اینها در کنار هم ماموریت آرتمیس را تشکیل می‌دهند و این به معنای آن است که هزینه و زمان به سرعت از میزان ۲.۹ میلیارد دلاری که روی سطح‌نشین (فرودگر) سرمایه گذاری شده است بیشتر خواهد شد.

بر اساس یک گزارش از اداره کل بازرسی و نظارت ناسا که در ماه فوریه منتشر شد، هزینه کامل این پروژه احتمالا تا سال ۲۰۲۵ بالغ بر ۸۶ میلیارد دلار خواهد شد. این هزینه‌ها شامل هر چیزی از جمله خود پروژه، فرودگر و همچنین سامانه پرتاب و سایر تجهیزات می‌شود. 

بر اساس هدف‌گذاری و برنامه مایک پنس، معاون رئیس جمهور وقت که این برنامه‌ریزی هنوز از سوی ناسا پشتیبانی می‌شود، قرار است که فرستادن انسان به ماه تا سال ۲۰۲۴ صورت پذیرد. اما آن هدف، عملی به نظر نمی‌رسد. گزارش‌های ناسا نشان دادند که این جدول برنامه‌ریزی بیش از هر چیزی به دلیل کسری بودجه ممکن است اجرایی نباشد. 

در حالی که مجموع این هزینه‌ها بسیار هنگفت به نظر می‌رسد، در مقایسه با هزینه‌های نخستین سفر انسان به ماه، این هزینه‌ها نسبتا کم است. انجمن سیاره‌ای، مجموع هزینه‌های انجام شده برای سفر انسان به ماه را ۲۸ میلیارد دلار ارزیابی می‌کند که با در نظر گرفتن نرخ تورم امروز، تقریبا معادل ۲۸۰ میلیارد دلارخواهد شد.

حامیان این برنامه استدلال می کنند که آن هزینه‌ها را نباید به چشم هزینه‌های از دست رفته در فضا دید. این پول این جا روی زمین خرج شد. برای پشتیبانی مالی از تحقیقات، مهندسی و کاری که در بین اقتصاد ایالات متحده و فراتر از آن در گردش بود. 

ناسا همچنین تاکید کرده که منافع و مزایایی نیز شامل حال زمین می‌شود. پیامدهای ماموریت‌های آپولو را می‌توان در هرکجا مشاهده کرد. از هرچیزی از غذاهای سوپرمارکت‌ها گرفته تا خیلی چیزهای دیگر. این هزینه‌ها ساخت سامانه‌های کنترل دیجیتال پرواز، پروتکل‌های سلامت و ایمنی غذا، پتوی نجات و سمعک را در پی خواهد داشت.

به همین منوال، این استدلال وجود دارد که نتایج مشابهی از ماموریت آرتمیس به دست خواهد آمد. برای انجام این ماموریت‌ها باید فناوری‌های جدیدی توسعه یابند، برای مثال تحقیق درباره یافتن راه‌هایی به منظور استخراج عناصر و مواد سودمند - آب، اکسیژن و سوخت موشک و همچنین عناصری که ماه را تشکیل داده‌اند و عناصری از سطح ماه که گاهی با ارزش نیز هستند.

آژانس فضایی در سال ۲۰۱۹ نوشته بود: «فناوری‌هایی که برای آرتمیس ایجاد می‌شوند بدون شک روی زمین کاربرد دومی خواهند داشت.» چنین چیزی، اقتصادی جدید را در فضا به راه خواهد انداخت. 

«در نهایت، خود طراحی ماموریت - موشک و کپسول، سطح ماژول‌ها، کاوشگری که فضانوردان را به ماه خواهد برد و از روی سطح ماه خواهد آورد و تمام فناوری‌هایی که امکان انجام عملیاتی پایدار را روی ماه فراهم می‌کند - بستری است برای آزمودن خیز بزرگ بعدی بشر- فرستادن فضانوردان به ماه!»